Orta Doğu Teknik Üniversitesi Eğitim Fakültesi Ek Binası

ODTÜ Eğitim Fakültesi’nin mekânsal büyüme ihtiyacına karşılık vermek üzere tasarlanan ek yapıda, "mekansal büyüme stratejisi", "mevcut yapıya eklenme modeli", "mimari dil ilişkisi", "işlevsel entegrasyon" ve "fiziki çevre ve mekânsal donatılarıyla çağdaş bir yüksek eğitim yapısı tasarımı" gibi araştırma konuları projenin arkaplanını oluşturuyor. Fakülte ek yapısında, Üniversite kampüsündeki yapıların çoğuna hakim olan modernist mimari dilin devam ettirilmesi hedefleniyor. Yapı, önünden geçen yola paralel konumlanan, yalın bir prizmatik kütle içinde çözülüyor. Kitlesel çıkmalarla prizmatik kütleye hareket katılıyor. Kampüsün yeşil bir bölgesine bakan yapıda manzara, hem şeffaf bir cephe düzeni ile hem de kitlede oluşturulan çıkmalarla yapının içine alınıyor. Yeni yapının, arkasında yer alan mevcut yapıyla hemzemin ve düz ayak ilişkilendirilmesi tercihi, yapının arazi topografyası içindeki konumunun ve kat yüksekliklerinin belirlenmesinde etkin rol oynuyor.

Her iki yapıyı buluşturan ortak kottan iki yapı arasında L formlu bir köprü kat bağlantısı kuruluyor. Bu köprü, yapılar arasında geçiş sağlamanın yanı sıra öğretim üyesi ofislerinin de yerleştirildiği bir asma kat olarak düzenleniyor, böylece öğretim üyelerinin her iki yapıya da rahat ulaşması hedefleniyor. Akademik ofis alanı olarak işlevlendirilen bu köprü kat her iki yapının entegrasyonunu kuran, renk ve cephe dili ile ayrışan ve kütleden yaptığı taşma ile yapı tektoniğini oluşturan özgün ögelerden birini meydana getiriyor.

Yapının güneye yönlenmesi güneş kontrolünü, tasarımın ve mimari dilin önemli bir girdisi haline getiriyor. Ön cephede, binanın yalın kitle etkisiyle yarışmayacak, benzer bir sadelik ve renk anlayışına sahip yatay elemanlardan oluşan güneş kırıcı bir sistem uygulanıyor. Bu anlamda, cephenin arkasında kalan ve dersliklerin fuayesini oluşturan galeri boşluklu hacim, filtre edilmiş güneş ışığından maksimum seviyede yararlanırken, binanın yapay aydınlatma gereksinimi azalıyor. Arka cephede konumlandırılan dersliklerin cam yüzey oranları, benzer şekilde, günün büyük bir bölümünde bu mekanların da doğal ışıkla aydınlanmasını sağlıyor. Yapısal büyüme ve eklenme stratejisini; iki yapı arasında mekânsal akışkanlık; mevcut bina ile yarışmayan, yapı teknolojisi ve tasarım anlayışı ile güncele ait bir yeni yapı; farklı kullanım yoğunluğu ve mahremiyet ihtiyacı olan derslik ve sosyal mekanlarla akademik ofislerin kademeli olarak ilişkilendirilmesi; yapılar arası düz ayak yaya geçişi; iç ve dış mekanların herkes için ulaşılabilir olması gibi ilkeler üzerinden kuran yapı, abartıya kaçmayan malzeme seçimleri, detayları, doğal ışık kullanımı ve basit dolaşım kurgusu ile işletim ve kullanım kolaylığı sağlayan, hem kendi içinde bağımsız hem de mevcut binayla ilişkili çalışabilen bir çözüm önerisi örnekliyor. Kampüs içinde yoğunlukta olan modernist yapıların, bugüne ait bir yorumu olarak aynı mimari yaklaşım içinde sade ve kübik formda gelişirken, renk ve malzeme ile güncele ait referanslar kuruyor.