Mersin Kültür ve Kongre Merkezi

Atatürk Parkı'nda yer alan Kültür Merkezinin, kentin suyla ilişkisini güçlendirecek, suyu kent kültürünün bir parçası yapacak biçimde ele alınması ve bu anlamda bir yapay gölet oluşturularak yapının bu göletin içinde bir ada olarak düzenlenmesi öngörüldü. Ağırlıklı olarak açık alanlar ve onlarla süreklilik içinde kullanılan etkinlik alanlarından oluşan yapılaşma kıyı siluetinde etkili olan monoblok bir kütleden çok açık / kapalı alan dengesi içinde düzenlenmiş kentsel bir doku olarak ele alındı. Merkez, toplantı, sergileme, nikah salonu ve bunlara servis veren yeme içme birimlerinden oluşan dört ayrı kamusal işlev barındırıyor. Bu işlevlerin herbirinin bağımsız üniteler olarak yapılaştığı projede bu birimleri birbirine bağlayan ve önlerindeki / aralarındaki açık alanlara taşan metal bir güneşlik örtüsü dil bütünlüğünü sağlayan, açık alanları tanımlayan mimari bir öge olarak kullanıldı. Bu yapı özelinde açık alanlar da bitmiş bir yapının dış mekanı olmaktan çok kapalı alanlarla birlikte ve süreklilik içinde kullanılan, etkinliklerin taşabildiği mekanlar olarak ele alındı. Kapalı alanların dış mekanla buluştuğu cephe yüzeyleri de bu düşünceyi algısal olarak güçlendirmek üzere olabildiğince şeffaf ve geçirgen bırakıldı. Kent merkezi ile deniz arasında bir geçiş alanı oluşturan bu yapılaşma deniz algısında uzun kesintilere neden olmayacak biçimde parçalı bir dokulaşma önererek yapının yol boyunca yaya ölçeğinde deneyimlenmesi sırasında belli aralarla denize açılan vistalar sunması, farklı perspektif algıları yaratması sağlandı. Benzer kaygılarla yapının monokromotik bir dil içinde tümüyle beyaz olarak ele alınması, güneş altında ya da gece aydınlatmasında keskin gölge farklılıkları ile mekansal etkiler yaratılmasına olanak verdi.